Fotoalbum » Bomen » Beuk, jong blad, buitenplaats Hilverbeek, Natuurmonumenten, 's Graveland

Beuk, jong blad, buitenplaats Hilverbeek, Natuurmonumenten, 's-Graveland
Wetenschappelijke naam: Fagus sylvatica

Na een wat moeizame start komt het voorjaar nu dubbel en dwars op gang. Het lijkt wel of de natuur een inhaalslag wil maken om de verloren gegane te koude weken van deze lente weer goed te maken. Planten schieten de grond uit en de bomen en struiken komen nu toch duidelijk in blad en bloem.
De buitenplaats Hilverbeek van Natuurmonumenten hebben wij nu voor de tweede keer bezocht. De eerste keer “smaakte” naar meer. Voor mij is dit de mooiste, zeker op fotografisch gebied, van de verschillende landgoederen op rij. Ook hier zijn oude statige bomen te zien. De mensenhand is duidelijk in het landschap te herkennen, dus het gaat hier overduidelijk om cultuurlandschappen. Dit is natuurlijk niet verwonderlijk als je kijkt naar de geschiedenis van deze buitenplaatsen. Gegoede burgers lieten hier in de Gouden Eeuw hun stulpjes bouwen om de drukte van de grote stad te kunnen ontvluchten. Een fraai aangelegde tuin behoorde in die tijd tot de statussymbolen en dat is nog goed te zien in deze buitenplaatsen.
Onmiskenbaar gedwongen door de natuurlijke klok, de daglichtlengte en ook de temperatuur, komen de planten, struiken en bomen tot leven en dat geeft mij weer aanleiding tot het maken van foto's van ontluikende knoppen van bomen en struiken. Ook de eerste bloemen zijn alweer enige tijd te “platen”. Allemaal echt ware kunstwerkjes van “moeder natuur.” Ook de beuken laten zich in deze race om het licht niet onbetuigd. Het valt mij wel op, dat er tussen de afzonderlijke bomen toch nog een behoorlijk verschil in tijd kan zitten als het gaat om het openen van de knoppen en het verschijnen van het blad en de bloemen.
Het jonge blad van de beuk is altijd voorzien van kleine haartjes. Dit is een overblijfsel van het dons dat de bladeren en steeltjes in de knoppen moest beschermen tegen de strenge koude van de winter. Naar mate het blad ouder wordt, zal deze beharing vanzelf verdwijnen. Bij deze foto heb ik ervoor gekozen om de scherptediepte op de verschillende lagen van bladeren duidelijk te laten verlopen. Je bereikt dit door te spelen met het diafragma op de camera. De grijze, gevlekte achtergrond is de bast van de beuk waartoe dit jonge blad behoort. Ook deze schors is door de vervaging minder herkenbaar als schors van de boom. Door de positie van het vroege ochtendlicht ter plekke zijn er lichtere en iets donkerdere banen ontstaan tussen de nerven van de bladeren. Dit geeft een wel heel apart effect in de foto.
De bladeren zijn weer helemaal klaar voor de taak waarvoor zij ieder jaar opnieuw verschijnen. Onder invloed van het zonlicht worden in het bladgroen namelijk kooldioxide en voedingsstoffen uit het water, wat via de wortels opgenomen wordt, omgezet in zetmeel en de voor ons o zo belangrijke zuurstof. Het zetmeel wordt door de boom gebruikt om in alle delen te kunnen groeien en de zuurstof wordt als afvalstof via de huidmondjes in de bladeren afgegeven aan de lucht. De bladeren blijven dit doen tot zij in het najaar door de boom zullen worden afgestoten.

Foto gemaakt op:     01-05-2013
Afmeting:        3792x2844 pixels / 32,11x24,08 cm; 300 dpi
Bestanden:        tiff / jpeg
Camera:         Olympus E30
Gebruikte lens:    Sigma 150mm/2.8 EX DG Macro APO HSM, FT
Diafragma:        4
Focuslengte:        150 mm.
Sluitertijd:        1/50
ISO:            200
Statief:        Manfrotto tripod